از سری کشفیات یک عبدالواحد!

وقت هایی که سوار اتوبوس شرکت واحد می شوم، - که این روزها این مسئله میمون و مبارک زیاد هم اتفاق می افتد و غالبا مجبور هستم روزی دو سه بار از مسیر مترو بپرم و سوار اتوبوس بشوم و یا از ایستگاه اتوبوس بدوم به سمت ورودی مترو - برای گذران اوقات تلف شده ام مجبورم دستم را بزنم زیر چانه ام و آدم های دور و برم را نگاه کنم. البته این قضیه مشمول اوقاتی ست که از شدت خواب سرم عین آونگ ساعت شماطه دار به چپ و راست و ایضا جلو و عقب خیز برندارد. علی ای حال اوقاتی که سرحال باشم به آدم های دور و برم نگاه می کنم و از آنجایی که آدم همیشه از راه دیدن کلی به علم نداشته اش اضافه شده و انسان هم اساسا به دیدن تشویق شده( نشان به این نشان که فسیرو فی الارض فانظروا الی آخر!) کلی هم از همین دیدن های گاه و بی گاهی چیز کشف کرده ام.

اما اگر از من بپرسید که جدیدترین کشفت چیست باید بگویم که جدیدا کشف کرده ام که بهترین نوع سوار شدن به اتوبوس نوع دسته جمعی است. به عبارت اصح و ادق(!) بهترین نوع مسافرانی که وقتی سوار یک اتوبوس شلوغ می شوید باید آرزویشان را داشته باشید مسافرینی هستند که ییهو! و دسته جمعی-مثلا 6،7نفره- سوار اتوبوس شده اند. چرا؟ آیا به این دلیل که همیشه پر از شور و هیجان و بگو بخند هستند و از دیدن هیجانشان شما هم قطعا لذت می برید؟ آیا به این دلیل که هول و ولایشان برای جا نماندن کسی و چک کردن همگی که " مریم پیاده شد ؟ سارا ببین کسی بالا نمونده باشه!" شما را به خنده می اندازد؟

خیر. بلکه فقط و فقط به این دلیل که با پیاده شدنشان به صورت یک هو،  6،7 تا صندلی همزمان خالی می شود و آن وقت شما می مانید و یک چویسِ کاملا واید برای انتخاب صندلی مورد علاقه تان!

پیش به سوی صندلی های در سایه ! ^_^